okuyacağınız entry artı18 öğeler içerir

içeriye annemin babamın yanına gittim 12 senedir ilk defa annem babam bana bişey sormadığı halde onlarla konuşacaktım.
televizyon izliyorlardı geçtim kolduğa oturdum.
dönüp bakmadılar bile.

derin nefesimi alıp
siz neden bana böyle davranıyorsunuz dedim.
nasıl davranıyormuşuz dedi annem.
b: böyle işte yok muşum gibi davranıyorsunuz bu yaşıma geldim bi kere bile beni sevdiğinizi söylemediniz beni hiç sevmediniz mi.

tabi bunları derkek ağlamaya başlamışımç teoride kolay geliyor ama pratikte şakıyamıyor insan bülbül gibi. yıllar geçti hala duygulanıyorum o günleri hatırlayınca

a: saçmalama su öyle bişey yok işlerimiz yoğun sadece çocuk gibide ağlama
b: çocuğum ben zaten anne okuldaki arkadaşlarımın annesininde işleri var ama hep arıyorlar. ben bugün eve gelmeseydim şuan yine televizyon izleyecektiniz ve beni aramayacaktınız. televizyon benden daha mı önemli. üvey çocuk muyum ben.

ilk defa burda aklıma geldi üvey olma ihtimalim ilerleyen yaşlarımda dna testi yaptırdım tabiki.

a: nerden öğreniyorsun sen bunları üvey falan değilsin. tamam bundan sonra ararız seni anlaştık mı