burda yalan olmayacak

beyler ben bu kızla konuştukça ona hayranlık beslemeye başladım. yani ne biliyim lan çok farklıydı o.
git gide daha fazla bağlanmaya, daha fazla konuşmaya başladım.
1 ay boyunca her akşam aralıksız dersler hakkında, hayatımız, ailelerimiz hakkında konuştuk beyler.

kasım ayıydı galiba. soğuk bi gündü. hava kararınca daha da soğudu.
işte o akşam.. yine konuşuyoruz.

şakayla karışık ilk defa özel hayattan bahsetmeye başladık.
ne özel hayatı olcak lan daha 9. sınıfız amk (:
yani sevgilin var mı? oldu mu? hoşlandığın falan diye sormaya başladık beyler.
benim hiç sevgilim olmamıştı. o ise kaç tanesinden bahsetti saymadım bile.

peki, dedim. "peki şuan hoşlandığın biri var mı?"

ben asıl merak ettiğim cevabı sabırsızlıkla biraz da korkarak beklerken o kaçamak cevaplar veriyodu.
ben daha çok ısrar ettim. bişey demedi. en son yine aynı şeyi söyledi beyler;
"niye bu ısrarın?"

benim cevabım içler acısı tabi eziğiz ya;
"seni köpek gibi seviyorum ben" bunu yazarken kalp atışlarım ne kadar hızlandı tahmin edemezsiniz.
bundan sonra yazdığı şey "oha."
zaten gerisini hayal meyal hatırlıyorum beyler.
bundan sonrası klagib şeyler:
"ben seni arkadaş olarak görüyorum, hiç o gözle bakmadım, bakamam" gibisinden şeylerdi.

beyler..
bu nasıl acıdır lan?
o ana kadar ben hiç bu kadar ağlamamıştım dıbına koyum.
nasıl bi anda koyverdim kendimi anlatamam.
o andan ertesi gün okul bahçesindeki anıma kadar hiç bişey hatırlamıyorum...