beyler sanırım hayatımı siktim lan hikayeli

benim de bi hikayem var, hepimizin vardır tabi de, benimki de aynı şekilde, tam 12 sene oldu, ve görüşmeyeli 7 koca yıl... 6 yıl 9 ay 9 gün daha doğrusu. o 7 yılda ben yerimde saydım koca bir kaya parçası gibi, zaman üstümden akıp gitti, o ise hayatına devam etti, evlendi başka bi ülkeye yerleşti... unutmaya çalıştım, unuttum ama bir rüya gördüm başa döndüm, sarhoş oldum, tekrar başladım, unutmaya çalıştım, unuttum derken ansızın telefon çaldı, "nasılsın, ben bahar" diye bi ses her şeyi yeniden mahvetti... bütün bunlar olurken ben kendi hayat mücadelemi bir kenara bıraktım, öylesine yaşayan, küçük şeylerle uğraşıp zaman öldüren biri oldum çıktım..

benimle birlikte olmayı istediğinden emin bile değilken hala arayabiliyordu beni. yaşadığı ülkeye çağırıyor, oraya yerleşmemi isteyebiliyordu. onu kimsenin benim sevdiğim gibi sevemeyeceğini biliyor, kimseyle benimleyken hissettiklerini hissedemeyeceğini de biliyordu. fakat iş bunlara sahip olmak için bedel ödemeye gelince hiçbir şey olmamış gibi davrandı hep... o benim için sadece bir hayal, bir düşünce artık. gerçekteki bahar'ı yok sayıyorum, o kabul etmek istemese de, varlığı ya da yokluğunun bir ehemniyeti yok benim için. merak ettiğim tek şey, artık bana sahip olmadığını anladığında canı yanmış mıdır, yoksa iki damla göz yaşı döküp bana ait sayfayı yırtıp atmış mıdır hayatından...

velhasıl, 12 sene.. onun kokusunu duyar gibi oluyorum bazen, sesi kulaklarımda yankılanıyor, rüyalarımda onu ölesiye sevdiğimi görüyorum... ama artık zor, acı çekmesi de zor... şu vakitten sonra çekilen aşkın ızdırabını gibeyim.