erdemlilik demek kanatsız melek olmak değilmiş

ben hep erdemli bir insan olmaya çalıştım.
asaletim onurumdur dedim
şerefim hayatımın tek gerçeği
masumiyetim ise karanlıkta yolumu gösteren ışığım..

işlediğim günahlardan utandım.. ağladım üzüldüm..
kanatsız melek olmaya ant içtikçe günahlarım gözümün önüne geldi
masumdum asildim şerefliydim..
ve bu günahlar benimle çelişiyordu..
bunları dedim nasıl yaptın ?
nasıl ?
bu dünyada bu kirli yeryüzünde nasıl yaşayabilirsin ki ?
ciğerine dolan bu nefes bu kadar kirli insanın nefesiyle aynıyken
nasıl yaşayabilirsin ?
bütün günahları kendim işlemiş gibi üzüldüm..
ve hepsini üstlendim
iki elim vardı..
dünyanın bütün yükünü kaldırmaya kalktım..
ve bir melek olamadığım için ağladım..
yıllarımı harap ettim..

ne kadar aptal mışım ?

erdemlilik kanatsız melek olmak değilmiş..
erdemlilik oturup ağlamak ve kendi benliğinle çelişen tüm hatalarına lanet etmek ve kendine lanet etmek değilmiş..
nasıl da bilemedim.

ben melek değil insanmışım.
ve erdemlilik demek
hata yapmamak değilmiş.. hatalarını bir daha yapmamakmış
geçmişte işlediklerine lanet etmek değil
gelecekteki tüm günahlardan kendini arındırabilmek
ve insanüstü bir asil onura sahip olmakmış
kendine yaşamı zehir etmek değilmiş erdemlilik
kendine yaşamı yaşanabilir yapmakmış..

bilemedim amk beyler.. bilemedim..
boşu boşuna ömrümü zehir ettim kendime..
kanatsız melek olamadığım için kendime lanet ettim..
içimdeki masumiyet hissimi kontrol edemedim.
mantığımı ruhumla birleştiremedim
ve kendimi tanıyamadım..
hep kötü olduğumdan korktum
olabileceğimden
oysa ben masumdum..
günahlarım masumiyetimi örtmemeliydi.
masumiyetim günahlaramı engellemeliydi.
yapamadım..