tamam ateist olursun da

vallahı biz allahı özlemedik aga,

allahsız yaşam daha güzel diyesim var ama, inançsızlıktan değil de olması gereken yaşamla olan arasındaki açının farkında olmak insanı cok mutsuz hale getiriyor lan,

ignorance is bliss derler ya, bunu doğrulayan paradokssal bir ilişki mevcut yaşamda,

yani abi ben şahsen sünni müslüman atatürk milliyetçisi bir insan iken daha mutluydum,

ne bileyim toplum böyle ya, sende onlardan birisin, hani başımız ağrımıyordu, gidip işte ülkenin batısında kendin gibilerin arasında "kahrolsun pkk" diye bağırıp vatanı kurtarıyorduk cok güvenli bir şekilde bize ucu dokunmuyordu hani,

yeri geliyor "amk allahsızına bak" diye tek başına kalmış insanların üstüne saldırıp dinimizi kurtarıyor, toplumdan saygı görüyorduk.

ama asıl cesaret işte, ezilen bir halkı diyarbekir'de değil de balıkesir'de savunmakmış, aforoz edileceğini bile bile tanrıya karşı doğruyu savunmakmış.

hep mutsuzluk sebebi bunlar, doğru olanı yapmak, bilgiye ulaşmak, daha fazla bilgi istemek, gibeyim lan bakıyorum sözlükte mesela liseli binler mutlu abi, adam mutlu ya cok net.