barış sürecinin arka planını anlatacağım

bu cezaevinde ben yaşamadım, o işkencelere ben maruz kalmadım. bana dışkı yedirmediler, bana zorla marş okutturmadılar ve beni burada yaralamadılar. ama ne zaman bu hapishanenin konusu geçse içim öfkeyle doluyor.

daha önceden de belirttim, pkk ideolojisi sağlam olan bir hareket değildir. öcalan'ın kitapları temel alınır ama hem bu kitapların kalitesi tartışılır hem de bu kitapları okuyan kişi sayısı çok azdır. peki nedir bu insanları harekete geçiren? nedir bu insanları dağa çıkaran? net cevap veriyorum, devlete duyulan öfkedir.

misal bu çocuk http://www.youtube.com/watch?v=12rsEtHHS6I . o da benim gibi diyarbakır cezaevi'nde değildi. ama onun da içinde büyük bir öfke var. büyük ihtimalle devlet bir yakınına zarar vermiştir, kim bilir belki arkadaşının abisi hapistedir. önceden de belirttim, diyarbakırlıyım panpalar. bu şehirde yaşanan bu savaştan etkilenmeyen hemen hemen hiç kimse yoktur. ya bir arkadaşı hapistedir, ya abisi dağdadır, ya dayısı jitem tarafından öldürülmüştür, ya amcası askerdedir. 5 tane erkek çocuk kaybeden anne de biliyorum, bir oğlu dağda bir oğlu askerde olan anne de biliyorum. yani hemen hemen herkesin bir yarası var. benim de var ama buraya yazıp yazmamakta kararsızım.

işte bu öfke, yaşanan onca acının kaynağıdır diyarbakır cezaevi. buradan çıkan hemen hemen herkes ya ülkeden kaçmıştır, ya da dağa çıkmıştır. atılan ilk kurşundur diyarbakır cezaevi, ardından milyon tane kurşun atılmasına rağmen hiçbiri bu yarayı temizleyememiştir. pkk'nin güçlenmesindeki en büyük etkendir, burada yaşananlar kulaktan kulağa yayılmış ve zaten az olan devlete güven tamamen bitmiştir.

önceden de dedim ya, burada ben yaşamadım. o yüzden yaşayanların anılarını kendi ağızlarından aktaracağım size. daha önceden de üzerinde durduğum hasan cemal'in kürtler adlı kitabını tekrardan tavsiye ediyorum. oradan da alıntı yapacağım.