elleri soğuk fakir bir kız çocuğu

kadın aldığımız yiyecekleri hazırlamak üzere tekrar mutfağa yöenldi. adamcağız kederli bir biçimde bana döndü "pardon isminizi söylememiştiniz. ben ahmet, hanımımın adı ise esra'dır, kızımızın adı deniz." ben birden irkildim dalıp gittiğim kasvetli pencereden bakışımı bir anda hasta adama çevirdim. " benim adım mustafa, bu da şoförüm mehmet bey." dedim. "yaa memnun oldum." dedi, şoför ve ben ağız birliği yapmışcasına "bende " dedik. "çok tatlı bir kızınız var, maşallah" , "ekgib olmayın lakin yakında öksüz kalacak." dedi fısıldarcasına. gözlerim yerinden fırlayacaktı neredeyse "özel konuşabilir miyiz?" dedi "elbette" şoföre baktım, dışarı çıkması gerektiğini anlamıştı. "kuş palazı, olmadığımı bende biliyorum ama karım bunu bilmiyor. sakın söylemeyin ona olur mu? " dedi. "elbette, lakin ona neden böyle bir konuda yalan söylüyorsunuz?" , "çünkü korkuyorum beni bırakmasından, çocuğumuzu alıp gitmesinden çekiniyorum." dedi. "neler söylüyorsunuz böyle bir şey mümkün değil." dedim.