bu da bizim blogumuz avradını sikiyim

Kıvrım; önümüzde akıp giden uzun bir yol. Sağ şerit, sol şerit, evinde huşu içinde oturmak varken bir pazar gecesi, içinde bilinmeyene karşı bir dürtü.
Sivrisineklerin sokma isteği açlığından mıdır? Belki çok zeki bir anofel çıkıp da kan emebilmenin başka yollarını bulmuştur. Derken sivrisinekler ölmemeye başlar, rahatça beslenip sayıca çoğalırlar. Yavrularına isim veren insanlar gibi onlar da merakları içlerinde keşfe tutuşurlar.
Peki, doğa bütün bu olanları sineye çekip, hatta görmezden gelip, elleri kolları bağlı oturabilir mi?
Önümdeki şeritli yol ne kadar uzunsa, doğanın dengesi o kadar güçlü -en azından, belki de bir tek ben; öyle inanırım- Yolu, gidip bitirsek bile; arkanı döndüğünde gerisin geri önümüzde upuzun bir yol kalır. Bu da bize keşfin mümkün, ancak gerçek olmadığını anlatmaz mıydı?