bu da bizim blogumuz avradını sikiyim

Kıvrım; noktalı virgül. Aç parantez; parende atan kız çocukları, beyaz ve temiz pabuçları, büyüyünce, kan rengi topuklu ayakkabılar ile yer değiştirir. insan şüphesiz, çevresinden etkilenir. Kim ne derse, eğer, duyu organlarından sorunsuz bir şekilde geçer de ulaşırsa beyne, ister istemez iz bırakır, denilen şey. Denilenin pek bir önemi yok. Duyanın da, önemi, buzdolabında bir önceki mevsimden kalmış yalnız yaz meyvesi kadar. Hüzün sarısı, aslında bozkırdan gelir, ankaralılar melankoliktir, istanbullular şımarık, trabzonlular inatçıdır. Bozkır, insanına nüfuz eder. istanbul insanı tüketir, daha doğrusu tükettirir. Trabzonu bilmiyorum.. ;kapa parantez.
Farklı coğrafyaların insanı, zaman içinde kendi hayat koşullarına göre evrilmişlerdir. Alışkanlıkları, inançları, dilleri, ayıpları, güzelleri, heyecanları, sevgileri, hep birbirinden değişiktir.
Öz olarak konuşmuyorum ama. Öz, farklı. Öz, ne sonbahar ne kış, güneş filan da değil. Öz; ay olabilir belki. Ayın şavkı, vurunca insana, tepetaklak giden, büyülenip kendini izleyen, kafasını kuma gömen, durup da düşünen. Ay; ışığın kaynağı olmasa da, tıpkı hayat gibi, kaynağını görmediğimiz bir enerjiyi bize gösterir. Bazen yalan söyler, bazen utanır, bazen açar kendini. Çayırlarda otlayan hipopotamlar, güneşi değil ayı tercih eder. Çiçekler ay ışığında, kendi içlerine dönerler.