karantinali despina

gördün mü sen, kendi gözlerinden, tutuşan kordonun ucunda bekleyeni
boyunbağı çözülmüş bir subay eskisi; sen kaldırdıkça kaşlarını,
bir bıçak gibi batıyor içine gözleri...

despina şu yakut yeşili zulmünden çıkan her şilep teker teker batmakta
yağmurunu çeliğe akıtmaktan sen solmaktasın, dostlar solmakta
bu usturalı şapkaları karanlık adamların üç kulaç bıyıklı zabitler
ne kaldıysa hürriyetten geriye anmaktasın isimlerini birer birer

bir rast semaisi yelkenlerinde sesleri çok yankılı adamların
be biz, senin gölgenin bekçileri, en saklı ölüsündeyiz
çok eski mezarlıkların,

yankısı sığmıyor sesine despina deprem düşüren göğüslerinin
karışıyor mavnalarda elleri, dilleri son şileple gelenlerin
esmer bir yalaza sayıklıyor kirpiklerindeki tozu
dökülen ışıklı ışıksız isklelerin

muammer öldü miralay zafiru şimdi aşırı dereceden edebi karakter
şu parmaklarımdan damlayan şu vücudunda aradığım ter
ört şu tarihe açtığın çıplak baldırlarını artık yeter yeter yeter...