sıradanlığımın ilk günü

annem pirinç almaya gönderdi. saçlarımı topladım. çorap giydim çıktım.15 senelik arkadaşımı aradım. özledim kızım yaa dedi.kes lan özlesen ararsın dedim. aradık açmadın bizden de sıkıldığını söylemiştin zamanında hatırlatırım dedi. sustum..içime oturdu.
işsiz misin hala dedim. işsizim ama yakınım bir iş bulmaya beraber eve çıkma hayallerimiz gerçek olacak bence dedi. güldüm.üzerinden 7 yıl geçmiş hala unutmamış.
ankaraya gelicem şubatta beni sınava zütürsene orada olursan dedi. olur dedim.ama mızmızlık yapma yoruldum falan deme dedim. olur dedi kıkırdayarak. aklıma geldi annesi öldüğünde nasıl hıçkıra hıçkıra ağladığı. içim burkuldu.ne yapsa katlanırdım bir daha öyle ağlamaması için.
bi karar verdim her gün olmasa da haftada bir kez arayacağım onu.
yemek yiyeceğim birazdan. umarım annem pilavı güzel yapar.
sıradan olmaya dayanacağım. farklı olduğumu saklamak en güzeli : )