mezarlık günlükleri 1

evimizi taşıyoruz..
hatırladım lan bu anıyı?
bu amcamın babamı kandırıp evi satmasına sebep olan. sonra da tüm paranın üstüne yattığı o zaman. 98 yılı bu.

amcam babama gebzede ki evi satalım demişti. satalım da abi kardeş pendikte apartman yapalım oğlum kendimize. dört kat çıkarız. ikisi senin olur ikisi benim olur demişti de . babam tamam abi o zaman yapalıım hemen demişti.
boğazında ki yara hiç bitmeyen ismailgile satmıştık evimizi.
çok döverdi beni ismail. onun anasını gibeyim.

evi taşıyıp bizim evin inşaatı bitene kadar köhne pis bir yerde kalmıştık. lan burda niye bu kadar fare var amk !!

bir süre sonra babam eve çok mutlu gelmişti. güler bina bitti bir kaç güne kapı pencereleri takıp cıkıyoruz buradan. seviyorum lan bu insanları...

hele babamı. annem beni çok yaramazlık yapıyorum diye sürekli dövüyor ama bu adam bana tokat bile atmıyor. ne iyi adam lan benim babam...

aha bir kaç gün oldu eşyaları topluyoruz... ama aksam annemle babam çok tartışmıştı. e yeni evimize gidiyoruz. niye mutlu değiller ki.
-anne niye böyle kızgınsın.
niye susuyor lan bu kadın. ben ne zaman soru sorsam susar zaten amk.
-baba niye mutlu değilsiniz. yeni evimize gitmiyor muyuz?
-yok oğlum. amcan ve yengen tüm tapuyu üstlerine aldılar. paramız boşa gitti. bize hakkımız olan daireleri vermiyorlar. eski köyümüze memleketimize gidiyoruz.

senin dıbına koyim karını giberteyim amca...