az önce sokakta ağlayan bi kız gördüm yanına

büyük bir telaşla nereye, nasıl gideceğini soruyordu. bize yakındık. eve gidip onu motorumla zütürebileceğimi söyledim. daha hızlı olacağını düşündüğünden taksi veya otobüste diretiyordu. ama ben, onun şu anda düşünemediğinin farkındaydım. kolundan tuttum soğukkanlılıkla, eve doğru zütürmeye başladım. düşünemediğini, panik içinde olduğunu söyledim. o, halen çırpınıyordu. kaçmak için değil, bir an önce oraya gitmek için.
eve geldik, motogibletimi çıkardım, 3-4 denemede bindirdikten sonrra, hastaneye doğru gitmeye başladık.
o, sarılıyordu bana.
sıkı sıkı.
kendimden nefret ediyordum tabi ki, kendimi fırsatçı gibi hissediyordum.
belki de sevgilisi vardı?
neden ben hemen umutlandım ki?
ama sevgilisi olsa onu aramaz mıydı?
aramazdı, çünkü panik halindeydi?
ama ağlarken panik içinde değildi?
çelişkilerin kafamı kurcalamasına izin verirsem, kaza yapacağımın farkındaydım.
hızlıca gittik hastaneye. görevliden annesinin nerde olduğunu öğrendik.
yoğun bakımda falan değildi. sadece çay dökülmüş ayağına pansuman yapıyorlardı.
hemen sarıldı annesine.