0
@19 ben istanbul'dayım. adada ankaralı bi kızla tanıştım. kız çok güzeldi yani hani herkesin bi sınırı olur ya, o kız benim sınırlarımın çok üstündeydi. sevgili olmayı bırak aklımdan geçirmeyi kızla arkadaş olmak bile benim için büyük bi şans olacaktı. güzel olanları bilirsin egoları yüksek olur olmayanların da sayısı cok azdır.bu kızın hiç egosu yoktu bilader.biz de baya samimi olduk, telefonlarda uzun uzun konuşur olduk.2 haftada sanki 2 yıldır tanışıyomuş kadar yakın olduk. sonra ben dayanamadım senin gibi açıldım kıza. çok şaşıracağını bekliyodum ama hiç şaşırmadı. aksine o da benim duygularıma karşılık verdi.ben hayatımda ilk defa aşık oldum diyodum ama aşk değilmiş ayrılınca anladım.1.5 ay istanbulda kaldı sonra döndü ankaraya.o mesafeler var ya adamın gelmişini geçmişini gibiyor.5-6 hafta biz telefonla konuşmaya devam ettik.ama gözden ırak gönülden de ırak oluyor. yavaş yavaş soğuduk, sonra da ayrıldık. ayrılınca da fazla üzülmedim.o yüzden aşık olduğumu sandığım için yanılmışım dedim. demem odur ki kızdan uzak olarak sevgili olsaydınız daha çok üzülebilirdin kardeşim.
