turuncu biri

yalnızlıktan mı, kansızlıktan mıdır bilinmez.
soğuktur hep onun elleri...
elleri sanki onu özetleyen uzuvuydu.
ruhu gibi saf, beyaz.
saldırgan hırçınlığı için kullanırdı kırmızı tırnaklarını.
avuç içleri terlerdi
ama elleri buz.
hatta bi keresinde,
tuttum elinden hadi
mutluluğun suç olmadığı yerlere gidelim dedim.
öyle bi yer var mı dedi.
buluruz, bulamazsak da beraber yürürüz dedim.
yağmur yağıyordu...
ıslak kaldırımlarda saatlerce yürüdük.
zaten sırılsıklamsa insan, daha fazla ıslanamıyordu.
bir gece lambası gördük, gücü sadece kendini aydınlatmaya yeten cinsten.
istemsizce gece lambasının altına yürüdük.
durdu, gözlerime baktı ufacık kafasını yukarı kaldırarak.
yüzüne ıslak saçları değiyordu.
kapşonunu çıkardı..
kapşonumu çıkardım..
yağmur hızlandı...
rüzgar başladı.
ve sanki...
sanki öylesine beklemişiz gibi o anı.
ama yapamadık.
birkez öpüşebilseydik
dünyayı solduracaktık.
öylesine mahsun ve karalık gecelerde.

ebemi gibti bu işte çok tanıdık hatıralarım alevlendi.

güzelsin panpa (: