izmirli kuzenimle mo koko

17 Ağustos 1999'da kaybettiklerimize...

Ses Deneme…

16'sıydı Ağustos’un,
Ömrümünse 35'i..

Kahretsin! Yüzümü kestim yine….
Devlet memuru olmak ne zor, erkek olmak ne zor;
her gün aynı terane….
…

Sabah kahvaltısında
“Neden dün bakkaldan aldığım peyniri sofraya koymadın hatun,mis gibi Ezine?”
demiştim sana sertçe,
azarlar gibi,
hatırlıyorum.
Öylece susmuştun, kırılmıştın belli ki.
Çayı doldurup bir hışımla masaya bıraktın,
“Kafama vursaydın” dedim…
Yine sustun…
Bir yandan kızımızın saçlarını tarıyordun hışımla;
"düzgün dursana çocuk, birbirine girmiş yine saçların” dedin ufaklığa.

Bense umursamazdım,
ne de olsa bu ailenin reisiyim,
ne de olsa devlet memuru olmak zor,
hele ki erkek olmak ne zor…
…
Saat 23:20'ydi.

Yatmadan önce son bir öpücük istedim senden, “Başım ağrıyor seninle uğraşamam” dedin, sırtını dönüp yattın.

...

Saat 03:02’ydi…

Polis telsizlerinden anonslar duyuluyordu:

“Merkez deprem oluyor, deprem!”

Evet merkez deprem oldu, deprem,
yatmadan önce ikimizin yüreğinde.
“Keşke kuru ekmeğe talim etseydik” dedim o an içimden,
çaysız da giderdim ben işe…

Saat 03:15'ti.

Üzerimde şimdi koca koca beton bloklar;
nefesinin yerini köpek nefesleri almış ,
soluk soluğa hepsi…

Sol yanıma dönemiyorum, solum yok..
Sen yoksun …
Üzerimizde üst kat komşumuz…
Üzerimde o gürültülü komşu
ve sana aç bir karınla ölmek ne zormuş oysa.
Duyuyor musun sesimi?
Göcük altından sesleniyorum sana;
“Sevgilim unutma beni”…
…

Saat: --:--

…

Adımı sormayın bana,
adım “Herhangi biri”…
Şimdi morgda görseniz bedenimi,
üzerimdeki aşktan teşhis edebilir misiniz beni?

17’sinde kırk bin çeşit martaval dinledik hepimiz,
25’i oldu ortalıkta yoktu hiçbiri.
“Yaralarınız sarılacak” dediler oysa
yaram sendin,
saramadı kimse,
öyle derindin ki!