memlekette adam gibi bir seri katil yok dedim ve

ellerime baktım, tırnaklarımın arasında saç ve et parçaları vardı. 'bak işte' dedim kendime
'bu cinayetler sayesinde tırnak yeme alışkanlığından da kurtulacaksın.'
her şey çok iyi gidiyordu. eve gidene kadar hiç siren sesi duymadım. eve girdiğimde koşarak odama gittim. sevincimi sallanan sandalyemde kutlayacaktım.
ama odamda değildi. eğer o an mutlu olmasaydım kendimi pencereden aşağı bırakabilirdim.
sallanan sandalyem benim her şeyimdi. o olmadan bu evde hayatta kalamazdım. koşarak salona baktım, sonra mutfağa ve tekrar salona bakıp babamın yattığı küçük odaya gittim. kapı kilitliydi, kapıyı çalıp 'sandalyemi gördün mü baba?' diye bağırdım. 'gibtir git başımdan.' diye cevapladı sorumu. yan odanın penceresinden, babamın odasının balkonuna atladım ve içeri girdim. gördüklerimi ayrıntıya girmeden anlatmak zorundayım;