beyler sizle bi derdimi paylaşmak istiyorum

sabah uyandım, yüzlerine bakmadım. sonra yine her zamanki rutin şeyler. iki hafta sonra okul bitti. lise 2yi bitirdim, 2010 yani bu sene. tatil başladı, babam geldi. barış ben gidiyorum dedi. hiç şaşırmadım nedense, nereye dedim. almanyaya dedi sınavı kazanmışım. durdum, baktım, alay eder gibi güldüm iyi git dedim. sonra odama gittim, aldım elime uykusuz okuyorum. önümde karikatürler var ama aklımdan 'nereden nereye lan' diyorum. ayrılamadığın babanla alay ederek iyi git diyosun diye düşündüm. 1 ay geçti, bu arada yine idmanlarım başladı. basketboldan soğudum, torpilli binleri oynattı sürekli. kulüpten soğudum, karikatürü bıraktım. hiç bi tak yapmıyodum. sonra bi gün annemle babam boşanma konuşması yaparken kapıyı dinledim. çıktım dışarı yağmur yağıyodu, ağladım yürüyerek saatlerce. sonra eve geldim. sonraki gün yani dün, babam sana pasaport çıkarıcam fotoğraf çektirmen lazım dedi. tamam dedim. yarın idmandan gelince çektir dedi, tamam dedim, ertesi gün yani bugün idmana gittim. çok yoruldum ağzımıza sıçtılar idmanda, fotoğraf çektirmedim. bağırmaya başladı akşam gelince, benim sözümü salladığın yok nasıl babayım ben beni giblediğin yok dedi. yıllardır annem anlaşılmaz, uzlaşılmaz bi kadındı. babamsa çok sakin ve soğukkanlı, pgiboloji de okumuştu zaten, gayet mantıklı hareket ediyodu. ama babam da son günlerde aynı annem gibi oldu.
benim bunları buraya yazmamın sebebi aslında bi vegibalık fotoğraf gibi görünse de, degil. yılların birikimi artık. insanlara anlatamıyorum, kardeşim dediğime söylemiyorum. nasılsın? evde durumlar nasıl? lafını duymaktan nefret ediyorum. en yakınımdaki kardeşim dedigim insanlar asla öyle bakmaz ama, acıyolarmış gibi geliyo. dayanamıyorum. babam bir iki ay sonra almanyaya gidicek yine ama bu sefer aklımda hiç 'baba gibi olucam, sorumluluk almalıyım' düşüncesi yok. tam bi taşakoğlanı oldum çıktım. belki sonunu böyle degil de daha büyük bişey bekliyodunuz ama böyle beyler. 17 yaşındayım ve dönüp arkama baktığımda doğru düzgün başarılı olduğum hiç bişey yok. belki bu laf için erken, yaşım küçük ama bu düşünceyi kafamdan atamıyorum. zaten artık geçmişe bakınca aklıma sadece, hayatımın en mutlu günü dediğim gün geliyo aklıma.