beyler sizle bi derdimi paylaşmak istiyorum

babam eve yerleşti ben hergün gidiyorum yanına zaten çok bağlıyım babama duramıyorum onun canı sıkkın olunca. ama adama da çok koyuyo orda olmak. 15 yıl çalıştım bunun 4 senesi evimden çocuklarımdan uzak kaldım birikim yaptım geldim buraya ev aldım ama şimdi ne ev var ne çocuklarım var yanımda, ben 47 yaşında şuan bi sıfır olarak bomtak bi evde yaşıyorum çok ağrıma gidiyodu. yok baba öyle degil böyle bilmem ne diyodum ama, adam haklıydı hem de sonuna kadar. bu arada babam eve çıktığı gün yine o küçükken şimdi ben baba gibi olucam sorumluluğum olucak zihniyeti oluştu, öyle de oldu. herşeye koşuyodum yapıyodum ediyodum baba gibi işler yapıyodum. geceleri istemsiz uyanıyodum, kalkıp annemle kardeşimi kontrol ediyodum. yaptığım güzel olsa da çok kötü bi duyguydu beyler, şu düştüğüm duruma bak demeden edemiyodum. benim yaşımdaki binler gidiyo karı kız gibiyo ben ailemin derdindeyim. tamam sevgilim falan var o sıralar ama gibimde degil. 1 ay giblemedim kızı, seviyodum da. giblemeyince ayrıldı. herşey üstüste geldi. 5senelik basketbolcuydum o sıralar idmana ara vermiştim yeniden mi başlasam derken kolum kırıldı. herşey bomtaktu anlıycağınız lan neye elimi atsam elimde kalıyodu dıbına koyım. her gün içip içip eve geliyodum annem hiç bi tak anlamıyodu kendi derdinden.