bombok olan aşk hikayemi anlatacagım ibret alın

-devam-

berrin gittikten sonra, aynaya baktım. Kendimi yolda görsem tanımazdım. Çünkü aynanın karşısında da tanımıyordum.
Aynaları sevmem beyler. Kendimi gördüğüm için aynaları sevmem.
Uyudum ardından. Bütün ağırlara rağmen. Bütün olanlara rağmen. Kesintisiz, çok derin uyudum.
Yıllar sonra ilk defa o kadar güzel uyudum.
Aklımdan geçen, iyi bir dayağa ihtiyacım varmış demekkiydi.
Eminim babamda çok rahat uyumuştur o gün.

Sabah kalktım. Gitmedim okula.
Evde oturuyorum. Kahvaltı yaptım. Televizyonun karşısına geçtim. Zarzor hareket ediyordum.
Çalıştığım yerin sorumlusunu aradım. 1 hafta gelemem dedim. Bir şeyler dedi.
Umursamadan kapattım telefonu suratına. Ardından geri aramasın diye, tamamen kapattım telefonu.
En fazla kovabilirlerdi beni, daha fazla ne yapabilirlerdi ki?
Annem dışarı çıktı.
4-5 saat sonra geldi. Elinde poşetlerle. Bana kıyafet almıştı. Her zaman giydiğim şeylerden değil. kapşonlu sweatshirtler.
Aşağı yukarı aynı modellerin, farklı renkleriydi.
Üzerinde şekil, yazı yoktu. Pazar malı. Bir de mont. Kapşonsuzdu.
Tuhafıma gitti. Her şey kapşonluydu, mont kapşonsuzdu amk.
Asker kıyafetlerinin renginde.
Z için dünya kadar para verip, aldığım kıyafetler geldi aklıma.
Daha taksitleri yeni bitmiş olmalıydı.
Aldıktan bir ay sonra kesip atmıştım.
Z ile ilgili umutlarımı kesip atmıştım yani.
Annem niye bana kıyafet aldı bilmiyorum. Mevcut durumumdan kurtaramazdı beni.
z yi getiremezdi,
geçmişi düzeltemez,
geleceği düzenleyemezdi.
Bunu yapabilirdi sadece.
O da bunu yapmıştı.