sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

Ateşin başına beraber oturduk. Yaktığımız ateş ormanı alacakaranlık bir şekilde aydınlatıyordu. Çadırımız karşımızda arabamız ise tam arkamızdaydı ve sırtımızı ona yaslamıştık. Odunlardan aldığımız közlerle çayımızı demlemiştik.

En iyi ihtimalle 5 km yarıçapındaki alanda bizden başka insan yoktu. işte bizim mutluluk anlayışımız buydu. Bütün insanlıktan herkesten her şeyden uzak kendi yarattığımız dünyamızdaydık. Diğer insanlara ait her şey uzaktaydı. Diğer insanlar uzağımızdaydı. Farklılık bunu gerektiriyordu belki de.
Diğer insanlardan kaçıyorduk çünkü onlar bizi anlamıyordu. Biz de onları anlamıyorduk. Biz masumduk onlar kirli. Biz gerçektik onlar sahte. Çünkü biz iki kişi bizdik onlar diğerleri. Biz bu şekilde gayet mutluyduk.