üniversite 3 sınıf öğrencisiyim

O an düşündüm. Hayata o ana kadar hep acımasız olarak bakmıştım. Herkes kendi çıkarında ve yarışındaydı. Ekmek derdi diye birbirlerini yiyorlardı. Hırsları ve bitmeyen arzuları vardı herkesin. Herkesin amacı güçlü ve üstün olmaktı, bunun için çalışıyorlardı. Kendilerine söyledikleri yalansa rahat etmek için çalışmak ya da ailesi için insanlık için vesayre vesayre.. Konu hep güç hırs ve ihtirasta toplanıyordu. Bu insanlar nasıl yaşanır bunu ezilerek öğrenmişlerdi ve ezmeyi de tecrübe etmek için gayret içindelerdi. ilk kez anladım, ben bu hayatı kabullenememişim. Etrafımda yaşamı severek öğrenmeye çalışan birini aramış durmuşum ve haliyle yalnızlaşmışım. O an anladım ki yaşam tek başına yapılacak bir şey değil, yaşam birlikteliktir. Biz birbirimize sevilerek yaşaşamayı öğretecektik.