üniversite 3 sınıf öğrencisiyim

Elindeki cam kahve fincanının yüzüme fırlattı. "Defol evimden." diye bağırdı. Ben ceketimi alıp çıktım evden kendimi sokağa zor attım. Dışarda biraz yağmur vardı. Ben ne saçmalamıştım öyle. Evlenmek ne demek. Bu işler ne zamandır böyle yürür olmuş ki ne büyük hata.. Tüm düşlerden daha güzeldi oysa ki onun gülüşünü görmek bile. Sırf onu güldürebilmek için bir ömür boyu ağlamayı göze alırdım. Kapısının önünden gitmeyecek abisinden son bir kez dayak yemeden ayrılmayacaktım niyeti bozmuştum bir kere. Ben bunları düşünüyor bir yandan canım yanıyordu. Canım yanıyordu hatta kanıyordu. Gözüm kanıyordu. O ana kadar acısını hissetmediğim şey fark edince dayanılmaz bir acıya dönüştü. Yakınlardaki özel bir hastaneye yürüdüm, orada bana ilk müdahaleyi yaptılar. Başka bir hastaneye nakledildim, gözümden bir operasyon geçirdim. Cam kırılınca gözümün dibine kadar batmış biraz daha batsa kesinlikle kör olurmuşum. Şu an çok çok az görüyor sol gözüm. Daha sonra estetik olması için de bir operasyon geçirdim şu an iki gözümün arasında olayı bilmeyen birinin bilebileceği bir fark yok. Vay be gözümden sakınacağım biri gözümü kaybetmeme yol açacaktı. Duygu sömürüsü yapmaya gitsem olmazdı, evden okula gidip gelsem yine olmazdı. Ve bana neler oluyordu...