lan kafayı yedim acil yardım edin

ağlaırm çok ben ağlarım durduk yere gözlerim dolar öyle uzaklara dalmam bir fakir görürüm bir aç görürüm tüm hayatım gözlerimin önündne geçer öyle dizilerdeki gibi ağlamalar değil anında gözlerim dolar istediğim zaman ağlayabilirim. Ağlamak beni rahatlatır sadece. Bana ağlamanın verdiği rahatlık "diğer" lerinin gülmesiyle eş değerdir diyebilirim.Ben de çok yalnız kaldım. Halada öyleyim yepyeni bir şehire geldim. Kızla buluştum bugün işte dedim aradığım özellikler şudur budur yok arkadaş yok benim gibi düşünen bir insan erkek olsun kız olsun daha görmeden öleceğim korkusu başlıyor bir yandan. 10 yıl sonradamı böyle olacak. Veya şöyle diyeyim 1* yıl sonra neler olacağını tahmin edebiliyorum herşeyi görebiliyorum.Ama bunu görmek düşünmek istemiyorum.10 yıl sonradamı böyle olacak acaba deyip geçmek istiyorum. Geçemiyorum.Bizi böyle olmaya iten sebepler nedir acaba herkes gibi olamıyorum. Olmak istiyorum. Yalandan yüzlerine gülmek istiyorum gülemiyorum. Herşeyi insanın suratına vurmayı seiyorum yaptıgı sahtekarlıkları yapmacık gülümsemeleri bencilliklerini. Bunları yaptıgım çok az da olsa rahatlıyorum. Onların yaşadıgı yapmacık hayatı 5 saniyeden fazla sürmesede anlamalarına yardım ediyorum. Bazen aşırı duygusuz oluyorum.Bir adam ölüyor gibimde olmuyor. Hiçbir şey hissetmediğim zamanlar oluyor ruh oluyorum.
Bazen gece yatarken küçük bir kızın babasının, gözlerinin önünnde vuruluşu aklıma geliyor ağlıyorum dünyanın haline.