bombok olan aşk hikayemi anlatacagım ibret alın

-devam-

2 gün sonra eve dönerken, vakit gece.
mahallenin yakınlarındaki parkta bir çocukla oturuyordu.
ilkbahardayız.
yemin ederim size bu çocuk, o iki çocuk değildi.

uzaktan bakıyorum bunlara. çocuk kızı eve bıraktı bende peşlerindeyim.
kıza bir laf söz, kendi aklımda kondurmak da istemiyorum.
bu yüzden çocuga dikkatle bakmak için eve bıraktıktan sonra, çocugun peşinden gittim bir süre.
çocuk kızı eve bırakırken, öpüştüler koklaştılar. ben değil adam gibi adam biri olsa gider tekme tokat dalardı çocuga. ama ben yapamadım. ben zaten yenik, gibik biriyim.

baktım çocuga diğer ikisinden biri değil. karman çorman oldu her şey. hem zihnimde, hem kalbimde.

(o tarihten bu tarihe esas çocuk bu beyler. w olarak ad veriyorum buna. daha çok karşımıza çıkacak çünkü)

ertesi gün, bizim binanın önünden sokağa bakıyorum.
kızın çıkmasını bekliyorum.
1-2 saat sonra çıktı.
yanına gittim.
konuşmak istemedi.
otobüse bindik.
hala konuşmuyor amk. duvar gibi duruyor. elinde notlar var onlara bakıyor. kulaklık kulağında