yalnızsan tanrı bile seni terk eder

En basitinden Bir evli çiftin dünyaya getirdikleri çocuğunu her şeyden koruyup onun her anında mutlu olmasını amaç edinerek yaşamlarını sürdürmesini göz önünde bulundurursak şu soru kafama takılıyor ; biz Tanrının çocukları değil miyiz? Peki neden ben mutsuzum acaba tanrı, bazı insanları vicdanen yoksun bırakırken kendini de mi acımasızlaştırdı ama bu çok saçma olur hayatın en ufak detayına kadar düşünen bir yücelik nasıl olur da bunu gözardı eder? O zaman Tanrı bunu bilerek isteyerek üzülmemizi istediği için yapmıştır üzüntüler pişmanlıklar yenilgiler bazı zamanlar bize tecrübeli ve güçlü olmayı öğretir fakat bir insanın mutsuzluğu mutluluğundan çoksa buna göre Tanrı acımasızdır
Diyebilirsiniz "ulan rahat mı battı sana" batmadı panpa ben yalnızım tak gibi hayatım var bunu hakettiğimi düşünen Tanrım dan sadece bir açıklama isterdim en azından veya sakat doğan bebeklerin ne günahı vardı? Bunları düşünüp sorgulamak için illa filozof olmanız gerekmez Tanrı bunları düşünmemizi istemeseydi beyin koymazdı kafanıza gerçi bazılarına koymamış ama konumuz o değil
Peki bunlar havada mı kalıcak? saçlarımızın her telinden haberi olan Tanrı, tüm saçlarımız kesildiğinde hiç ağlamamıştır
Yada belki de Tanrı bize inanmıyordur