tuncel kurtiz

hey gidi tuncel kurtiz hey...

ne yazalım arkandan, hangi şiirleri, hangi şarkıları yazalım... biz senin yılmaz güney ile yaptığın filmlerle, gümbür gümbür inlettiğin tiyatrolarla bulduk kişiliklerimizi... ömrümüzü sermeye çalıştık yere, senin gibi bu yollara... senin gibi sol elimize kan gitmeyene kadar haykırdık devrim türkülerini... ama biz başaramadık...

bırak seninle birlikte aynı koridorların tozunu yutmayı, aynı unvanı utançla taşımayı... hiç başlayamadık...

ama unutmadık üstad seni hiç...

sorarlar adama "şu hayatta tanıştığın adamlarda 3 tanesini say" diye...

ben nacizane mırıldanırım adını...

boynu bükük kalmadı, ne kağıt ne kalem...

boynu bükük kalmadı, daha projektör ışığı gibi yanıp gidecek türk tiyatrosu...

boynu bükük kalmadı, beyaz perdeler kadar aydınlık ve bir o kadar soluk türk sineması...

daha o uğurda senin gibi yanacak çok adam var...

ne mutlu sana tuncel kurtiz...

bir "insan" olarak geçtin sefalet içinde ki dünyadan...

bir "adam" gibi yaşadın dolu dolu ömrünü yanarak alev alev...

yorum yapmak kime düşmüş... üzülmek kime düşmüş?...

kendine yaraşır şekilde göçüp gittin... öyle kalacaksın... hiç değişmeden... zorunlu bir tiyatro gezisinde sıkıntıya boğulmuş çocukların ve birde torununu getirmiş yaşlı beyefendilerin yerlerini eskitemeyeceği bir tiyatro sahnen adına... birde karanlıklara bürünen sinema salonlarında eski bir resmin... kimsenin bakmayacağı...

tıpkı sizlere yakıştığı gibi...

ruhun şad olsun...