bir keresinde cenabet kıldım cumayı

bir keresinde cenabet kıldım cumayı,
bilmezdim ki başıma gelecek belayı.
kılmazdım zaten öncesinde hiç namaz,
arkadaşım çağırdı; aykut, gel az.
sordu, günlerden nedir bugün, bana.
takvim değilim ki kanka, ona sorsana.
bugün cumadır dedi, müminlerin günüdür.
haydin namaza gidiyoruz, gün bugündür.
kem küm ettim, laflar ağzıma dolandı,
saate baktım, bire yirmi beş vardı.
diyemedim o an ben cenabetim diye,
buldum kendimi bakır çeşmenin önünde.
nur yüzlü cemaat pürneşe, abdestli,
bir sırrım var, alevden de hararetli.
yakar durur içimi, eritir beni,
arkadaşım seslenir, aykut hadi içeri.
girdim camiye sağ ayakla, ağzımda besmele,
allah'ım beni affet, bir daha tövbe.
namazı da bilmem ya, uydum arkadaşa,
allah böyle dert vermesin hiçbir başa.
selamlar verildi, namaz nihayete erdi,
camide, " allah kabul etsin " yükseldi.
allah kabul eder mi bilmem amma
bir daha asla etmem namaz öncesi cima.
camiden dışarı attım kendimi, içimde telaş,
" allah'ım beni affet ", gözlerimde yaş.
pür dikkat kesildim, aman çarpılmayayım,
belki bir yıldırım düşer, belki bir mayın.
beş on dakika geçiverdi çarpılmaksızın,
allah'ım sen büyüksün, ulaşılmaksızın.
o an telefon çaldı, hem de acı acı,
dedemin ölüm haberini verdi, ortanca bacı.
dedi az önce ahirete yola çıktı,
hareket saati camiye girdiğim andı.
allah'ım hikmetinden sual olunmaz,
cenabet aykut bir daha namaz kılmaz.