bu da benim hayat hikayem beylerr

içeri daldım, biri onlar yoklar hastanedeler dedi, evden çıktığım gibi hastaneye koştum. Bir köşede annesini gördüm yıkılmış, diğer bir köşede babası sessiz ağlıyor. vardım annesinin yanına mine nerede dedim, karşıda ki odayı gösterdi. teşhis odası bayılmışım, uyandığımda bir serum vardı kolumda, bir de hemşire... hemşire çıkar serumu sevdiğimi görmem lazım dedim, bekleyeceksin genç adam serum bitecek dedi. Meğer sakinleştiriciymiş o serum bilemedim.
serum bitti, ben çıktım. annesini babasını aradım hastanede yoklar. sordum, en son biri cenazelerini alıp gittiler dedi, yıkıldım, paramparça oldum, bir kez daha enkaz altında kaldım, bu sefer yıkılan bir şehir değildi sanki üzerime, gök kubbe düşmüş bende altında kalmıştım...
dediği gibi son kez buluştuk onunla, son kez buluştuk mezarının başında. Dayanamamış, atmış kendini sakarya köprüsünden kelebekler ölüme doğru dans ederken, üzerinde beyaz geceliği varmış, tıpkı onun gibi temiz ve masum ve bir not bırakmış Beni affet diye...