bu da benim hayat hikayem beylerr

sabah telefonumun sesiyle uyandım; arayan annesiydi, açtım. Günaydın tam demişken mine dedi, mine yok dedi, çılgına döndüm zaten daha fazlasını dinlemedim, koştum, koştum, koştum koştum... Her sokakta onu aradım, her yere girdim, her köşeden döndüm... su bile içmedim, yemek dahi yemedim, aradım, bıkmadan, usanmadan, o şehrin her köşesinde aradım... akşam üstü bir kez daha aradı annesi, açtım anne mine eve döndü mü dedim, mine dedi, ee anne mine ne dedim, tekrar mine dedi, anne ne oldu mine ne dedim, neden ağlıyorsund edim, oğlum mine dedi, fırlatıp attım telefonu eve kadar koştum, herkes gelmiş, herkes orada, polis, komuşular, sağdan soldan gelenler ve bi ambualans... herkes bana bakıyor sanki yetim kalmışım gibi, sanki her şeyimi kaybetmiş gibi...