mason locasında yaşadıklarım

tek övünülebilecek yanım sayısal zekamın oldukça gelişmiş olmasıydı. zar zor bulduğumuz parayla annem dershaneye göndermişti beni. ben de onun yüzünü kara çıkarmamak için adeta inek gibi çalışmıştım. ne ekersen onu biçersin derler ya, ben de istanbul’da çok tanınmış bir devlet üniversitesinin bilgisayar mühendisliğini kazanmıştım. aslında bilgisayar mühendisi olmak istemiyordum ben. okumak gereksiz bir şeymiş gibi geliyordu, zaten sonuçlar açıklandığında da “hadi hayırlısı” dedim sadece... başıma gelen her olumsuz olayda, kaderimin taktanlığı her suratıma çarptığında tek söylediğim şey buydu. burayı kazandığımın haberini alan fırsatçı uzak akrabalar “ee artık bize de para gönderirsin mezun olunca kih kih” gibi cümleler kurup moralimi bozuyorlardı. hayatımı bu asalakların işlerine koşturmak için mi yaşayacaktım? asla! onlar bana ne konuda yardımcı olmuşlardı ki hem. şu dünyada borçlu olduğum bir kişi varsa o da annemdir.