burası benim lan siktirin gidin

Bilirsin, konu sana bir şey yazmak olunca hiçte iyi değilim. Elim ayağım karışıyor, ne yazsam güler, ne yazsam sevinir diye düşünmekten yazamıyorum. Aylardan Eylül, günlerden iyi ki doğdun, saatten yalnızlık. Anlatabiliyor muyum ? Bak ben bu* koduğumun şehrinde en fazla sana değer verdim, her ne kadar karşılığını vermesen de. Türkçe kurallarını pek umursamayacağım, aslında hiç bir kuralı umursamayacağım. Umursasaydım, sizi sevmeyeni siz de sevmeyin kuralını kendime felsefe edinirdim. Seni sevmek böyle bir şey, vazgeçilemiyor. Anne gibi, evlat gibi, anılar gibi. Şimdi ben ne yapsam sana yakıştıramayacağım acaba az mı oldu lan falan deyip içimde kuşku kaosu yaratacağım. Benim az yazdıklarımı sen çok anla, çok ağla. Çoğu mutlu anımda aklıma gelip o anı heba etsen de ona da razıyım. Olmamandan, aklıma hiç gelmemenden iyidir. Senin aklımda olmadığını düşünüyorum da, zaten seninle yediğim aklımı hepten kaybederdim sanırım. Yağmurları sev, papatyaları okşa, kelebekleri unutma, beni de. Çünkü bende seni unutabilecek kadar büyük akıl kuvveti yok, bu kafayla yapabileceğim en büyük şey iki yetmişlikten sonra ki neden sevmedin ulan gibisinden cümlelerdir. Neyse, sen bunları okuma. Ben de yazmamış olayım, güyya hayat da sürüyor olsun. Güyya, ben de seni unuttum.