ben nefret duygusuyla büyüdüm

öncelikle bu başlığı açan kardeşimi kutluyorum.

neyse.

21 yaşındayım beyler. kendimi bildim bileli yalnızım. sevgilim falan oldu ha öyle abazalık değil. beni seven bi kişi çıkmadı. hiç sevilmedim. hep uzaktan izledim, ortama girsem bile uzaylı gibi hissettim kendimi. konuşamayan bir keko değilim, ama kimseyle samimi olamadım.

belki de buradaki 3. yılım, bu yalnızlığımla ilgili 100 tane başlık açmışımdır. üni 3e geçtim. bölümde vs arkadaşlarım var elbet. ama mesela, şu an telefonumu karıştırdığımda, aramaya değer, beni dinleyecek tek bir samimi adam yok.

kendimi, tecrite bırakılmış bir mahkum gibi görüyorum.

allah'a olan inancımı da kaybettim.
sizler olmasanız bir kişi yok başka.

şimdi bir kız var. o da benim gibi yalnız biri. onunla konuşuyoruz. umarım olur be beyler. gibiş umrumda değil, biri beni önemsesin, ya efe biz şuraya gidiyoruz sen de gel desin yeter.

öyle işte.

çocuklarınızı sevin. aile kurunca aklınızda olsun. sevin.