yıllardır içimi çürüten bir şeyi itiraf

@islak su üzdün lan beni sana şiirlerimden birini adıyorum bana pmden gerçek adını yaz yada bi rumuz seneye kitabıma koyarım
Şiirin adı cennetin bitmeyen senfonisi şiiri yazıyorum sakın kendini üzme o cennette tanıdığın yaşta seni bekliyor aşkınız ölmeyen diyarda devam ediyor

Cennetin Bitmeyen Senfonisi

Gözümü açtığım da bir ışık görüyorum,
Kör edici bir ışık, gözlerimi kapıyorum,
Derinlerden bir müzik geliyor,
Ta derinlerden, zamanın ötesinden…

Müziği daha iyi duymak istiyorum,
Ama daha iyi duyamıyorum,
Sanki bir yere yaklaşıyormuşum gibi ses artıyor,
Ta derinlerden, zamanın ötesinden…

Aniden bir sallantı hissediyorum,
Sanki bir kayıktaymış gibi,
Suyun çarpmasını duyuyorum,
Ama müzik az da olsa duyuluyor,
Ta derinlerden, zamanın ötesinden…

O an fark ediyorum,
Ak bir gemiyle, bir koya yaklaşıyorum,
içimden öldüğüm hissine kapılıyorum,
Ardından müziği duyuyorum,
iyi ki ölmüşüm…
Ta derinlerden, zamanın ötesinden…

Artık müziği daha iyi duymak istiyorum,
Kör olma pahasına kalkıp gözlerimi açıyorum,
Bir anlığına gözlerim kamaşıyor,
Ama ardından daha iyi görüyorum,
Bu aynı kelebeğin sonu bilinmeyen sona yaklaşması gibi,
işte o an duyuyorum müziği,
Ta derinlerden, zamanın ötesinden…

Bu hiçbir müziğe benzemiyor,
Açıklayamıyorum…
Duyunca yüreğim çılgınca atıyor,
Titriyorum; ama soğuktan değil,
Ölüm uykusu gibi sonsuz, ölümün kendisi gibi tatlı,
Özgürlük gibi; ama daha özgür,
Denizde yelken açmak gibi; ama dalgalar nereye zütürürse,
Ruhumda ve zihnimde: “Geliyor!”
Ta derinlerden, zamanın ötesinden…

Koya varıyorum, tek başıma gemiden iniyorum,
Aniden fani ömrümde görmediğim bir manzara görüyorum,
Uçsuz bucaksız ormanlar,
Etrafı tepeleri karlı dağlarla çevrili alabildiğine geniş vadiler,
Sonra müziği yeniden duyuyorum:
“Cennetin Bitmeyen Senfonisi…”
Sanırım ana fikir hiçbirimizin bilemeyeceği bir şey,
Ormanın içlerine doğru gidiyorum ve
Hâlâ o güzel müziği duyuyorum,
Cennetin bitmeyen senfonisini…
Ta derinlerden, zamanın ötesinden…