ağlamaklı gerçek capsli hikaye

uyandığımda sabahın 5 bucuğuydu

kalktığımda bir boşluk vardı
sanki bişey eksilmişti
kalbim durmuş gibiydi ama yaşıyordum
beynim tüm fonksiyonlarını yitirmiş gibiydi ama düşünebiliyordum
sedayı düşünüyordum
yüzü gözümün önünden gitmiyordu
gözleri gülümseyişi...
bir türlü kurtulamıyordum sedadan
başka bir şey düşünmeye çalışıyordum
olmuyordu

boşverip uyumaya çalıştım
gözümü kapattığım an onu yanımda hissettim
beni bırakması sorun değildi aslında ama başka birinin olmasını asla kaldıramazdım

aklımda seda
kalbimde aşk acısı
elimde kırık sancısıyla kalktım yataktan
mutfağa gidip bişeyler yemek istedim
bizimkiler benim o saatte kalkmama alışkın olmadıklarından kaltılar hemen
-oğlum ne yapıyorsun bu saatte
-yemek yiycem
-senin eline ne oldu
-yeni mi fark ettiniz
-ne yaptın eline çocuğum
-düştüm kırıldı
-nasıl oldu nerde düştün niye bize söylemedin doktora gittin mi
-gitmedim yarın gidicem
-hadi iyi geceler

evdekilerle hiç konuşmazdım.
hep uzaktım onlara neden bilmiyorum ama benim ailem olmadıklarını düşünüyordum
onları öyle çok fazla sevmezdimde
çektiğim acıları düşündükçe beni bu iğrenç dünyaya getirdikleri için kızıyordum onlara

hiç doğmasaydım
hiç günah işleyemezdim,
hiç sevemezdim
hiç ağlamazdım
ne bilim lan mutsuz olmazdım işte
o yüzden o an hiç bir zaman çocuk yapmıycağım kararını verdim