çok eskide kalmış bir hikaye

---
yastıkların üzerinden emekleyerek yakınıma geldi. " bir şair gibisin ateşli ve güzel." yüzümü avuçlarının arasına alırken sesis bir fısıltıdan daha yüksek değildi." şairler daha kibardır, hep güzel şeyler söylerler. "
dostlarım size sesini nasıl tarif etsem, onun sesi ani bir yaz fırtınasından önceki sükunetti.bir tüyün sürtünmesi kadar yumuşaktı ve kalbimi göğsümde taklalar attırmasına yetiyordu.

parmak uçlarını dudaklarımda gezdirdi. "şairler en iyi öpüşürler! beni bir mum alevi gibi öpüyorsun" anılar gözlerini ışıldatırken ellerinden birini ağzına zütürdü. o eli tutup şevkatle sıktım. ellerim hep narin olagelmiştir ama onuınkiler yanında sert ve kaba kalıyordu. konuşurken soluğum avucuna vurdu. " buselerin dudaklarımdaki güneş ışığı gibi ". aldanmamalıydım, evet direnmeliydim o dünyanın en güzel kadınıydı ama öleceğim korkusunu sürekli zihnimde canlandırmaya çabaladım.