tanrıya iki çift sözüm var beri gelin

uzatmayayım. açık ve net konuşuyorum. hayatımda hiç kendimi değerli ve özel hissetmedim. ailemden değer görmedim. hele babam. onun için nedenini bilmiyorum ama hep utanç oldum. ezildim dışlandım. sonra bunlarla bir başıma mücadele ettim. zekamla bunları yendim. öyle bir düzen kurdum ki ekgiblikliklerimi bile bir meziyetmiş gibi sundum. hep basit düşündüm. mutluluğu basit şeylerde aradım. o kadarcığını bile çok gördün. beş kız vardı çalıştığım yerde. beş seçenek. beşiyle de aram iyiydi. ama birini pek sevmezdim. buna sıçmam bile derdim. hem en çirkiniydi hem de en eziği. onu bana nasıl kitlediğini biliyorsun değil mi. onu bana nasıl yamadığını. onun bana nasıl teklif ettiğini benim olmak için nasıl ağladığını biliyorsun. kıyamamıştım. onu mutlu edebilmek için onunla çıkmıştım. mutlu değildim ömrüm boyunca ama çevremdeki insanlara cebimden şeker dağıtır gibi mutluluk dağıtma kabiliyetim vardı. babam olacak huur çocuğunun özgüvenimde açtığı derin gediğin büyük bölümünü bu kızla kapatırım diye düşünmüştüm. ama yemin ediyorum ki 14 şubat 2010 tarihinde onunla ilk çıktığım günde başıma gelecekleri biliyordum. ama sanıyordum ki sen yardım edersin bana. çünkü derlerdi ki garip kuşun yuvasını allah yapar. gibtirsinler ordan. ne lorunu gördük ne peynirini. şimdi yarasını sardığım bir yaralı kuşu kışında bana verdin baharında ellere. kusura bakma ama senin vicdanını...