beyler hiç yalnızlıktan ağladınız mı

yalnızlığınızın aileniz ve çevreniz tarafından yüzünüze vurulması insanın pgibolojisini gibiyior resmen .. dıbına koduklarım insanın yalnızlığını sürekli yüzüne vuruyor.. niye arkadaşın yok niye sürekli evdesin niye çıkıp gezmiyorsun... yok avradını gibim yok kafama uygun beni anlayan bir arkadaşım diyeceğim kimse yok .. bi arkadaş çevrem var ama nereye gitseler beni çağırmazlar dıbına koduklarım en son düşünecekleri adam benim..bir yere giderler benim yanımda konuşurlar beni çağırmazlar orusbu çocukları. bende evde öyle tek başıma otururum yeri geldiğnde patlar hüngür hüngür ağlarım yaşta geldi geçiyor anne babnız üvey evlat muamelesi yapıyor belli bir yaştan sonra dik dik bakmaya başlıyorlar.. ne olacak sonum blmiyorum pgiboloğada gittim kodumun doktoru bişey yapamıyor... offf offff bıktım bu hayattan..