tahammül edemiyorum beyler eriyip gidiyorum

beyler bakıyorum dünyaya, herkes yolunu bulmuş, o kadar çok milyoner, o kadar kız kaldıran kişiler, o kadar yakışıklı erkek var ki, o kadar güzel kız var ki, hayata küsmemi sağlıyolar, bunlardan hiç birine sahip değilim, ne sevgili, ne arkadaş, ne para, ne aile, ne şans, 18 yaşımdayım şuan, ve düşündüğüm tek şey bir hafta sonra ne yiyeceğim, tahammül edemiyorum beyler -eğer varsa- tanrının insanları donatıp, bana hiç bir şey vermemesine, bunalıyorum, bunalıma giriyorum, hepsinin üzerine bir de anti-sempatiklik ve panik atak var, insanlarla konuşamıyorum, hamburger sipariş edemiyorum beyler utanıyorum konuşurken, kaldı ki işe giricem çalışmaya başlıycam, 800 liraya kışın ortasında zütüm dona dona, akşam eve gittiğimde önümde bir kase çorba olmadan, hiç bi şeye sahip olamadan sadece karnımı doyurup uyuyabilicem, böyle olmasını istemiyorum, lütfen bana yardım edin beyler, lütfen, yaşamak istemiyorum, kendimi zor tutuyorum her şey için, cesaretim var kendi canıma kıymak için, ama hala umut ediyorum bu karanlıkta birisi bana bi ışık tutar diye, ateş böceklerinin bile oksijensizlikten boğulduğu bi karanlıktayım, ışığım yok