panpalar yıkılmış durumdayım lan

işte o varlığı gördüm o an. içimden ne geçti hatırlamıyorum. şimdi bile bi garip hissettim kendimi. o zamana kadar sadece yaşamsal fonksiyonları için var olan kalbim ne olduğunu şaşırıp afalladı. ruhumun duvarlarında hissediyordum kanın akışını. ayaklarım uyuştu. saçlarını örmüş omzundan yanına düşmüştü. örmesine rağmen belki beline geliyordu o halde bile saçları. kestane renginden biraz daha koyu. kocaman kahverengi gözleri vardı. şaşkın ve korkmuş ne olduğunu şaşırmış biçimde bana bakıyordu. yanından bi ses duyuldu birşeyin var mı? dedi bana. ama cevap vermeye tenezzül bile edemezdim. normalde birden çok iş için tam donanım çalıştırabildiğim aklım durmuş daha önce varlığından sadece aylık check uplardan haberdar olduğum kalbim çok saçma çalışıyordu. inanın o yaşıma kadar çocukluğum hariç 1 2 kez ağlamışımdır. üzülme ve kaybetme nedir hiç bilmedim ben