kendi hayatının yabancısı olan var mı

başlık beni çağırdığı için geldim. kendi hislerimden ve yaşadıklarımdan bahsedeyim biraz sen aradaki benzerlikleri bul.

bazen her şey yolundayken birden kendim olmaktan çıkıyorum. kendi içime çekiliyorum ama aynı zamanda kendim olmaktan çıkıyorum. içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor ama mesela arkadaşlarınla buluşmak zorundasın. gidiyorum asılmaya gider gibi, halbuki en sevdiğim arkadaşım, tek dostum. gülüyoruz, eğleniyoruz ama gülerken bile o gülen ben değilim bunu açık ve net hissedebiliyorum. sanki ben kendimi o an dışarıdan izliyorum ve bu bedenden iki tane diğeri oyuncu gibi orada ben'i oynayan ve başarılı değil çünkü benim gibi gülemiyor. konuşuyorum o konuşan ben değilim. bazen bir ormanın ortasında öylece durduğumu, üzerimden insanların kalabalıkların beni fark etmeden geçtiğini sadece gün doğumu ve batımını görüyorum. zaman öylesi stable bu dönemde.

diğer bir konuya gelirsek, bazı arkadaşlarımlayken inanılmaz şakacı esprili eğlenceli, diğer arkadaşlarlayken ağır olgun, aileyle ikisinin karışımı, sevgiliyle ya romantik ya odun (ıt depends:) ) diye uzar gider. öyleyim bence herkes öyle.

bazen çok iyi tarafıma denk gelir, çok konuşkanımdır deli gibi muhabbet ederim ama zaman zaman da insan sesi dahi duymak istemediğimden içime çekilir, aramaları mesajları cevaplamam, skype face vs görür yazmam, evden çıkmam. o çok konuşkan dönemimde tanıştığım insanlar beni hep öyle sandıkları için bu durumu kabullenmekte algılamakta zorluk yaşarlar bu yüzden çünkü tamamen iki zıt durum söz konusu. gerçi 8 yıllık dostlar bile anlayamadı ve gitti ama neyse sağlık olsun.

korkulacak birşey yok, hepimiz zaman zaman yaşıyoruz. benimkisi kadınların regl dönemi gibi, neredeyse her ay bi yokluyor beni.

yalnız değilsin bil istedim.