az önce neredeyse annemi bıçaklıyordum

evde bir gibim yiyecek bir şey bırakmadan gibtir olup gitmiş. yeni geliyordu eve, ben de o sırada sucuklu yumurta yapmaya başlamıştım.

geldi vırın tırın ötmeye başladı, ondan sonra da "evde oturuo embesil gibi bütün gün" dedi.

o an böyle bir anda vücut benim değilmiş gibi hissettim. yanımdaki bıçağı alıp boğazını kesmemek için milisaniyelik bir karar verdim.
dıbına kodumun karısı, senin yüzünden hayatım gibildi. istanbul'a puanım yetiyorken, senin vırın kırınların yüzünden şehrin taktan üniversitesine talim oldum.

yetmedi, sen vırın kırın ettin diye alelacele okul bitirdim, staj yapacak bile zamanım olmadı. dıbına soktuğum.
o bile yetmedi sana, mezun olunca ilk aralıkra askere gidecektim. ama doymadın dıbına kodumun karısı doymadın.
kardeşim istanbulda okumaya gidecek diye, beni gittin gibilmiş bir kitapçıda çalıştırttın. askerliğimi ertelettin.
1 senemin dıbına koydun. millet kpss'ye hazırlanırken, ingilizce kasarken, iş başvurularına giderken veya askerliği aradan çıkarırken ben amele gibi onlar kiloluk kitap kolileri taşıdım. yağmurda çamurda 40 derece sıcakta.

ha dıbına kodumun karısı. şimdi battı demi evde oturup askerliğin gelmesini beklemem. zütüne battı demi dıbına kodumun kahpesi.
yine istioyrsun ki askerliği erteleyeyim, gideyim bi dıbına kodumun yerinde başka bir çıraklık yapayım da kardeşimin zütünü tıkayayım demi.

yetmedi çünkü hayatımın dıbına koyman.
senin binin istanbula gidecek diye ne ingilizce kursuna para bulabildim, ne başka bir şey yapabildim.
mezun oldum, askere gidecem dediğimde bile üstünü başını yırtıp "biz napıcaaz askere gidersen çocuk orda nasıl okucak" diye triplere girdin.

binin için, benim hayatımı gibtin dıbına kodumun karısı.
yine de kardeşimi suçlamıyorum, en kral yerde okuyacak tabi amk. benim hayatım gibildi diye, onunkine sulanmayacağım.

diyemedim. ama zor tuttum kendimi. parçalarına ayıracaktım, beni canavar olarak gören kahpeyi.