kendi tipimin çok aşağısındaki bi kızla bile

evlenebilirim ki bu gidişle öyle olacak zaten. çünkü aşırı derecede utangacım, ama yalnız olmak da, hele ki evden ırakta, ayrı bir koyuyor insana. dünyanın en çirkin kızı gelse onu bile sevebilirim herhalde.

utangaçlığımı şöyle tanımlıyayım: misal finallerden önce benden not isteyen biri oldu diyelim, konuşamadığım için savuşturmak için defterimi kaybettim,not tutmuyorum diyorum. şu konuyu anlamadım diyen bi kız vardı geçen dönem anlatır mısın demişti, ben de anlamadım dedim halbuki gerçek öyle değil. misal arkadaşlar halısahaya çağırır futbol oynayamıyorum derim, satranca çağırırlar bilmiyorum derim. yani cidden istemsizce bunları söylüyorum. biri benle konuşmaya başladığında adrenalin son raddeye fırlıyor ve kontrol benden çıkıyor. kavgada siz nasıl kendinizi kaybediyorsanız ben de konuşurken böyleyim.

napcam lan ben? pgibolog falan demeyin, annem zütürmeye çalışmıştı, kadın 1.5 saat en fazla evet hayır cevabı ve mimiklerimden bir şeyler çıkarabildi sadece. o evet hayırların bile doğruluğu muamma. ne sorduğunu bile hatırlamıyordum ordan çıktıktan sonra. kendimi kaybediyorum resmen. ağlicam cidden ağlicam lan niye ben ya rabbim niye beeeeeeen