iftara daha var gelin hikayeme zaman geçsin

görüştüğüm bir çok kişi sözüme güvenmedi, kimse işinden vazgeçemedi.

yalnızdım.

kimseye güvenemezdim. çalışanım olacaklardı.

önce bir daire tutacaktık. ordan büyüyecektik. gereken bilgisayarları aldık. gereken masaları, her şeyi ayarladık.

eve gidip kara kara düşünüyordum.

daha çok gençtim. kimse inanamıyordu bu yaştaki bir çocuğun şirket açacağına.

ama hepsinden çok şey yaşamıştım. hepsinden çok şey biliyordum.

hayatın her yönünü görmüş ve tatmıştım.

hayattan erken yaşta vurgun yemiştim. erken yaşta yaşlanmıştım.

hayata tutunmuştum, sarılmıştım.

gereken vakıfları soruşturdum. yoktu.

en sonunda bir geceyarısı aklıma bir fikir geldi. pazarlamacımla görüştüm.

liseyi bitirmiş 2-3 çocuk alacaktım yanıma.

bunu yapacaktım evet. biliyordum. durumu kötü olanları özellikle seçecektim.

okulları araştırdık pazarlamacımla beraber. bütün günümüzü araştırmakla geçirdik.

ayhan, yunus ve kerem adında 3 çocuk bulduk.

kerem, adaşımdı. kaderi bana benzemiyordu ama.

adaş diye seslnirim ben ona hep.

çocuklar az çok php biliyorlardı, dersleri güzeldi okulda.

inceledim. önce denedim çocukları ofiste.

açmıştık şirketi.

3 çocuk. toplamda 5 bilgisayar almıştım.

çocuklar zekiydi ama bilgiye açlardı. başına bir adam geçirmeliydim.

birini buldum.

adı kamerdi. benden 3 yaş büyüktü. ama daha genç gösteriyordu benden. tam 5 yıldır web site tasarlıyordu. her şeyi biliyordu. iphone'a kod bile yazıyordu.

önce temel eşyler öğretmesini istedim onlara.

öğretmeye başladı. bense daha farklı şeyler istiyordum, çalışmalarıma hızla devam ediyordum. günde 4-5 telefon alıyordum proje için, seo için, logo için.

hepsine birden yetişiyordum. zordu.

altından kalkabilirdim.