iftara daha var gelin hikayeme zaman geçsin

çocuktum. yaşım 5.

kastamonuluyuz biz.

bir kardeşim olacaktı. annem düşük yaptı. onu teselliyle geçti zamanımız.

babamla beraber. babamın ilgisi yoktu hiç.

bana hiç oğlum demezdi.

onunla hiç resmim yoktu.

mobilyacıydı babam. mobilya satardı. durumumuzda iyiydi.

annem hep beni korurdu babam beni dövdüğünde.

hep.

annem üstüme çok titrerdi.

kavga ettiğimde hep beni korurdu. babamsa beni döverdi.

çok döverdi beni.

matematiğe kafam basardı. ilkokulda kafamdan yapardım her şeyi. defter kullanmadım hiç.

annemle babam hep kavga ederdi.

hep.

dedem vardı. benim babam oydu. hep harçlık verirdi, sahip çıkardı.

hep evine giderdik onun, babamla kavga ettiğinde annem.

dedem babama kızardı. babam onun yanında tek bir kelime edemezdi. değişirdi.

ama o dağ gibi adam öldü. annem yıkıldı.

evi bize kaldı.

annemin üstüneydi evi.

babam satmak istedi, yemek istedi parasını annem müsade etmedi.

edemezdi ki.

kavga ettiler. bu sefer annemin kafasında bardak kırdı babam.

karakolluk oldular.

ve bir gün, bir sabah babam çekti gitti.

ve bir daha asla dönmedi.

asla.

ben de okumadım. okuyamadım. dedemin evine yerleştik.

paraya ihtiyacımız vardı.

hep ağladık annemle. hep. kimsemiz yoktu.

kimse yardım etmedi bize, akrabalar bile aramadı, sormadı.

babam gitti.

ortada bıraktı bizi.