yalnız kalpler sütunu

hayali girmekti eve, anahtarsız
zili çalarak sadece
hiç bakmamıştı gözü gitse de
yalnız kalpler sütununa gazetede

yalnız uyur, yalnız uyanır
tek başına yer yemeğini
o gün de yalnız uyandı
yarın, dedi, ölme zamanı
açık penceresi soğuk günlerde bile
belki biri girer diye
ama yarın erken kalkacak
söndürdü ışığı gece yarısı

dünyadaki son gününde
döndü durdu yatağında
sıkıldı, kalktı
ilk kez göz attı yalnız kalpler sütununa

yalnız kalpler,
sayfalarca yalnız kalpler

ama şimdi mektubunu yazacak
“kimse mesul değil” deyip, imzalayacak
yazdı kısacık son yazısını
attı kendini dışarı sabaha karşı

son bir kez, şemsiyesiz
yağmura doysun diye
başını damlalara kaldırdı
sırılsıklam oldu, ıslandı
masasına çöktüğünde
yine önündeydi gazete
birden kalbiyle bağlandı
yazıdan hayal ettiğine
dalgaları deniz kabuklarından
dinleyen çocuklar gibi
bir kalp buldu sayfalardan
sevdi rumuzunu sevdiği birini

aklında kurdu, kurdu
verdi kalbini hayali birine
yanında düşündü onu
çok yakıştırdı kendine

ona da bir mektup yazdı
zarfında adresiyle
sonra gitti aynaya baktı
cesareti var mı hala diye

iki mektup masasında
odaya geri döndüğünde
baktı ikisine de
acaba hangisi hangisiydi diye

ansızın gözünden bir damla
önce burnuna, sonra sayfaya
işte seçti bile gözyaşım, dedi
koydu mektubu zarfına

yırttı attı öbür mektubu
yavaş yavaş ayağa kalktı
gitti içeriye
son kez dinlenmeye yatağına yattı.