iftara daha var gelin hikayeme zaman geçsin

çıktım hastaneden.

düşünmedim hiçbir şey yol boyunca yürüdüm.

anahtarımı aldım tabii. eve girdim. para aldım çıktım bir daha.

yerler kandı yine.

her yer batmıştı.

sahile indim. bir paket sigara aldım.

içtim. öksürdüm. içtim.

ciğerlerim kabul etmiyordu artık ama ben yine içtim.

ve orda ağladım.

annemin ölüşüne ağladığım gibi ağladım.

uzun bir aradan sonra ilk defa sesli bir şekilde ağladım. saat erkendi. insan yoktu henüz sahilde. sabahlayanlar hariç. uzaktaydım. kimse duyamazdım. duyanında gibinde olmazdı.

ağladımda ağladım.

annemin mezarına gidecektim bugün.

annemin yanında olacaktı mezarım. ayarlayacaktım hepsini.

gömülmek için param vardı.

gömülmek..

vardım annemin yanına. yine anneciğimi o halde gördüm. çömeldim toprağına. bir parça daha toprak aldım cebime koydum.

fatiha okudum ruhuna.

ruhu yanımdaydı.

konuştum biraz mezarıyla annemin.

duyuyordu beni ,hissediyordum. hep duyardı o beni. duymamış gibi yapardı kızdığında ama duyardı.

yardım istemedim. ağlamadım.

istemedim huzurunda ağlamak.

sadece şöyle dedim;

-oğlun hasta anne. oğlun çok hasta. ne yapayım ben şimdi? bana bir yol göster anne. bana bir yol göster.

aynen böyle dedim.

oturdum mermerine.

izledim onu. sanki cidden uyuyordu. yanımdaydı. elini tuttum.

işte o zaman ağladım.