iftara daha var gelin hikayeme zaman geçsin

sabah kalktım yavaşça. onuda kaldırdım. sabah kimbilir kaçtı. erkendi yani uyanmak için.

o da kalktı. nasıl da tatlıydı. nasıl da güzeldi. nasıl da benimdi.

ama dokunsam ağlayacaktı. gülmüyordu o gül kokan dudakları..

kolumu tutarak oturur pozisyona geçtim. o daha yatıyordu. her tarafı kum olmuştu. benim gibimde değildi kendim ama suratındaki kumları sildim onun.

tek bir kelime bile etmedik.
bakıştık.
gözlerimiz her şeyi aktarıyordu birbirine.
her şeyi.
özür diledi, af diledi gözleri. ben kabullendim..

her şeyi kabullendim.
annemin yokluğunu bile kabullendim.

kolum zonkluyor, başım yine ağrıyordu.
duş almalıydım ama korkuyordum. bu halde alamazdım.
evime girmeliydim.

-evimin anahtarı lazım bana

cebinden çıkardı. unutmuşum. onda da vardı yedeği.

-attığını söylemiştin
+atmadım. aldığın her şey duruyor nasıl atarım

gülümsedim çok hafif. anahtarı aldım. onunla eve giremezdim.
kim bilir ne haldeydi ev.

hiçbir şey söylemeden kalktım. zor oldu ama kalktım.

o da oturuyordu.

-gidiyorum ben eve.
+tamam
-sen ne yapacaksın
+ben de eve giderim

anlamıştı. ısrar dahi etmedi. veda etmedim. yürüdüm gittim. arkama bile bakmadım.

içimde hissettim.
arkamdan
ağlıyordu.