iftara daha var gelin hikayeme zaman geçsin

gözümü açtım. telefon çalıyordu. arayan mehmetti. meşgule attım. bir daha aradı. meşgule attım. bidaha bidaha bidaha. ekrana baktığımda arayan oydu. açtım hemen.

beni bulamadıgını söylüyordu. ama ben onu görüyordum. el kaldırdım. gördü. kapadı, mehmet bidaha aradı. açmadım. telefonu kapadım. ihtiyacım yoktu artık..

ve kadınım geldi.

hemen yanıma oturdu. elimi tutmaya çalıştı. çektim.

-neden geldin? (bağırdım)
+yanında olmalıyım
-şimdi mi he? şimdi mi? şimdi mi
+lütfen kerem.. bilmiyorsun. seni..
-ulan kes!

kalkmaya çalıştım, tuttu kolumdan. bırak dedim ittim. kalktım. ayaklarım tutmuyordu. tekrar oturdum. ağlamaya başladım. kendimde değildim ki

-o yok artık. yalnızım ben. yok. gitti. konuşamadım. son kez konuşamadım. sarılamadm..

gözlerime bakıyordu. o da ağlamaklıydı. gözlerinin içi dolmuştu.

ona aşıktım.
biliyordu.

-sende git. hemen şimdi git.
+gitmem
-defol
+defolmam
-git! (ittim elini)
+gitmicem ya gitmicem hayır ya hayır!

o da ağlamaya başladı. elimi tuttu. ittim.

allah yardım etmiyordu.
o ağlıyor, ağladıkça içimdeki his bitmiyordu. gözümün kararmasını engellemek için kendimi sıkıyordum.

ve o an
ölmeyi istedim.