aşırı derecede sosyal fobim var

kendi akrabalarımla konuşurken bile utanıyorum. Ailem dışında herhangi bir canlıyla en son ne zaman konuştuğumu hatırlamıyorum. hayatımda kan bağım olmayan bir kızın bana söylediği ilk ve son şey "şu pencereyi açarmısın" oldu acınacak haldeyim yolda benden daha yakışıklı biri veya herhangi bi kız geçinde yürüyüşümü değiştiriyorum mahallemdeki herkes beni kambur sanıyor. Yolda kızlar bana bakışıp bakışıp gülüyorlar özürlü muamelesi görüyorum çevrem tarafından .Facebookta 72 arkadaşım var. Telefon rehberimde 12 kişi var. Müthiş bir futbol yeteneğim vardı ilkokulda fakat en son futbol oynadığım zaman ilkokul 5. sınıftı yeteneğimi boş boş harcadım napacam amk ben kuranda bahsedilen "biz onu ibret olsun diye yarattık" ayetindeki adam gibi hissediyorum kendimi